Çok uzun zaman oldu bloga yazmayalı yazıcak çok şey birikti.Ama elim bir türlü gitmedi harflere.Babama ihanet edicekmişim gibi geldi, hala da bu satırları yazarken suçluluk duygusu yaşıyorum.Neden dediğinizi duyar gibiyim.
En değerlimden birini BABAMI kaybettim.Onunla birlikte çocukluğumu, gençliğimide kaybettim sanki... Çok zormuş acısı tarif edilmez. Bir parçan gözünün önünde ruhunu teslim ederken,ellerinin arasından kayarken, senin elinden hiçbirşeyin gelmemesi...Dur gitme desen neye yarar Allahın takdiri...
Atlas dedesini hatırlıyamayacak. Hep söylerdi; bana bişey olsa oğlan beni hatırlamaz. Öylede oldu...En son Atlas'ın elinden su içti en son o öptü dedesini...Hala deden nasıl yapıyor dediğimde parmağını sallıyor...
Hala anneniz babanız hayattaysa ona sımsıkı sarılın sonra isteseniz bile sarılamıyorsunuz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder